ZEEWOLDE — Vrijdag 31 juli was het op de kop af een halve eeuw geleden dat Dick Batelaan en Ella Batelaan - van Bleijswijk elkaar het jawoord gaven. Het zou sober gevierd worden: in kleine kring, zonder gemeentelijk bezoek, en we weten allemaal waarom. Groot en aangenaam was daarom de verrassing, toen die dag om klokke elf burgemeester Gerrit Jan Gorter in hoogst eigen persoon en breed lachend het terras van de familie Batelaan betrad. Mét een bloemetje, uiteraard.
Het viel niet goed uit te maken wie nu het meest verguld was met de situatie: de glunderende burgervader, of het verbaasde bruidspaar. Gorter wist te vertellen dat Dick en Ella de primeur hadden: voor het eerst sinds maar liefst vijf maanden mochten jubilarissen weer persoonlijk worden bezocht, mits natuurlijk de verplichte anderhalve meter kon worden gegarandeerd. Dat bleek geen punt. Op het ruime terras was weliswaar de voltallige familie bijeen, te weten het bruidspaar, drie kinderen met aanhang én nog eens zeven kleinkinderen, maar bood ook nog eens probleemloos plaats aan een blije burgemeester en de pers. Ruim bemeten dus, de woningen aan die prachtige Boomkleverlaan.
“Wij zijn een korfbalhuwelijk”, begint Dick zijn verhaal. “We leerden elkaar kennen op de korfbalvereniging in Bussum.” En Ella vult aan: ”Zo is ’t gekomen, en daar zijn we dan ook getrouwd.” Het staat haar nog helder voor de geest. “Het was minstens zo warm als vandaag, en dat was puffen! De mannen in driedelig jacquet; dat hoorde toen zo. Je moet er niet aan denken…” Dick haakt er schalks op in: “Ik was van plan om vandaag hier gewoon in korte broek te gaan zitten, net als de zoons en kleinzoons, maar om een of andere reden mocht dat niet…” En Ella weer: “Wij ‘moesten’ opgedoft en wel op het toneel verschijnen. Jaja, dan voel je wel dat er iets broeit, maar dat het hier op uit zou draaien…”
Dick en Ella zijn als tevreden pensionados vanuit Nijkerk neergestreken in Zeewolde, waar de kinderen hun al waren voorgegaan. “Qua prijs was de polder nu eenmaal een stuk aantrekkelijker dan Nijkerk,” aldus Dick, “maar wat zou het dan moeten worden? Dronten? Zeewolde?” Uiteindelijk gaf ‘op fietsafstand van de kinderen’ de doorslag, en ze hebben er geen moment spijt van gehad. Ze waren aanvankelijk nog actief in kerk en vereniging, maar dat wordt allengs wat minder. Ella onderhoudt nog wat contact met de Nijkerkse loopgroep en is vrijwilliger op huiskamerlocatie ‘De Ankh’ van Coloriet/de Sfinx, samen fietsen ze veel en last but not least: het zijn verwoede kampeerders. “Die caravan op onze carport mag je gerust een familiecaravan noemen”, grijnst Dick. “Maakt dat ding buiten voor- en naseizoen kilometers, dan zijn de kinderen ermee weg.” En Ella besluit: “Dan doen ze het goed, en daar zijn we dankbaar voor. Gezondheid is maar alles..”
