Vrijdagavond bracht het pontje de deelnemers aan de Van Z… tot Z…-tocht naar het Raadhuisplein. Ik was er ook bij en kwam in gesprek met een deelnemer uit Harderwijk. De wandelaar wist niet meer precies hoe vaak hij de tocht had uitgelopen. Dat had met z’n verhaal te maken, vertelde hij.
In 2006 was hij het slachtoffer geweest van een eenzijdig auto-ongeluk. Na een wild zwijn te hebben geraakt was hij met z’n auto tegen een boom beland. In het ziekenhuis was hij pas weer bij z’n positieven gekomen. Geruime tijd had hij daarna een rolstoel nodig. Sinds het ongeval had hij verder moeite met z’n concentratie. Voor het overige probeerde hij de draad van zijn leven weer zo goed mogelijk op te pakken. Hardlopen, wat hij voorheen zes of zeven keer per week deed, zat er niet meer in. Wandelen was hij wel weer gaan doen. Wat heet, hij had enkele keren de 110 km lange Van Z… tot Z…-tocht uitgelopen. Ademloos keek ik de man aan. “Een normaal mens piekert er niet over om zo’n eind te lopen en jij met jouw verhaal doet dat wel,” zei ik bewonderend. Hoe vaak ik al had meegedaan, was natuurlijk de wedervraag. Ik moest meteen iets rechtzetten. “Ik loop de estafette,” verontschuldigde ik mij, “ik ben vanavond om elf uur al klaar.” “Maar je hebt wel een oranje T-shirt aan,” aldus de verbaasde Harderwijker. Daar had hij gelijk in, dat was waarschijnlijk een vergissing geweest bij de inschrijving. Ik was ondertussen wel blij dat het pontje in de Aanloophaven was aangekomen. Ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk. Dat werd nog erger toen ik burgemeester Gerrit Jan Gorter hoorde vertellen dat elke categorie loper z’n eigen kleur T-shirt had. De 110 km-lopers hadden allemaal een oranje T-shirt aan, de estafettelopers waren blauw gekleurd. M’n wandelmaat Nico wist wel raad. “Gewoon doen of je gek bent, zo doe ik dat ook altijd.” Van andere wandelaars kreeg ik meer nuttige tips en adviezen. “Je hoeft de estafette niet te doen, je mag ook rustig blijven doorlopen.” Kortom, de stemming zat er prima in! En het weer was ook nog eens geweldig, niemand die daarover kon mopperen. Mijn Van Z… tot Z…-tocht zat er vrijdagavond even over elven bij post 2 in Biddinghuizen reeds op. Ook daar zagen de vrijwilligers mijn oranje T-shirt. “En gaat het allemaal nog? Is het nog een beetje te doen? Geen blaren? Hou je het nog vol?” “Sterker nog,” lachte ik, ,,mijn tocht zit er al op, ik ben al klaar!” “Maar je hebt toch een oranje T-shirt aan?” “Ja, dat klopt, ik had een blauwe moeten hebben. Dat was een foutje bij de start. Ik laat het wandelen graag aan de echte wandelaars over.” 110 km, gekke Henkie! Diep respect en petje af voor degenen die dat vrijdag en zaterdag wél presteerden. Ieder z’n vak. Ik had een kwart gedaan en dat vond ik meer dan voldoende. Toen ik thuiskwam heb ik nog een borrel genomen en ben daarna heerlijk in slaap gevallen.
