In quarantaine, zo gaat dat dus

De zaterdag voor de laatste week van het afgelopen schooljaar kregen mijn vrouw en ik een telefoontje van onze jongste zoon dat hij positief was getest op corona. Hij was het weekend ervoor nog bij ons thuis geweest en dat betekende dat wij vanaf dat moment dus veertien dagen in quarantaine hadden gemoeten. De eerste week was ‘ongemerkt’ aan ons voorbijgegaan, onder de tweede kwamen we niet meer uit... Oeps…, het ging wel om de laatste week van het schooljaar! Dat was niet echt handig... Onze zoon studeert in Delft en was met vrienden op zeilvakantie in Friesland geweest. Het regende die week voortdurend en het was dan ook niet vreemd dat al de jongens verkouden werden of zelfs het bed hielden. De boys besloten zich te laten testen op corona. Ze kwamen allemaal met de schrik en hooguit een kater vrij, alleen – dat zul je altijd zien – onze zoon testte positief. Het werd een vreemd weekend. We kregen drie GGD’s aan de telefoon, die van Friesland, Flevoland en Haaglanden (waar Delft onder valt). Ze spraken elkaar voortdurend tegen en hadden van onderlinge afstemming nog nooit gehoord. De ene GGD wilde ons het liefst compleet van de buitenwereld afzonderen, van de tweede mochten we ‘op een rustig moment’ zelf boodschappen doen, de derde wist te melden dat veel mensen in ons geval gewoon op vakantie zouden gaan. Grootste gemene deler was dat we ons gezonde verstand moesten gebruiken, maar dat waren we toch al van plan. Het hele weekend hadden we echter wel een onrustig gevoel. Eén kuchje was al voldoende om het ergste te vrezen. En stel je nou eens voor dat we klachten kregen, dan moesten we twee dagen terugrekenen en iedereen die we in die tijd waren tegengekomen dienden we op de hoogte te brengen ook in quarantaine te gaan. Uiteindelijk viel het mee. De klachten bleven uit en op maandagochtend stuurden we een bericht aan de ouders van school dat we er even niet waren en een weekje aan ‘thuiswerk’ gingen doen. Digitaal en per telefoon is een heleboel mogelijk en op die manier wordt de besmetting in elk geval niet overgedragen. Hoe de boodschap verder de wereld ingekomen is weten we niet, maar het verhaal werd wel steeds sterker. We hebben nog net niet op de intensive care gelegen, maar wel heel wat bezorgde reacties moeten ontzenuwen. Er waren veel mensen die de boodschappen wel voor ons wilden doen, maar we hadden (uit nietsvermoedende voorzorg?) zowel de diepvries als de koelkast nog goed gevuld. Eén keer maakten we gebruik van de Albert Heijn-bezorgservice. Het kost vijf euro, maar dan heb je er verder ook geen omkijken meer naar! Na een week nog steeds klachtenvrij te zijn – ook onze zoon was onderwijl opgeknapt – werden we weer ‘vrijgelaten’. Altijd zal de vraag blijven waar het allemaal goed voor was. Intussen heeft de RIVM de veertien dagen quarantainetermijn teruggebracht naar tien. Zoals zoveel maatregelen voortdurend worden veranderd. Mondkapje en anderhalve meter afstand hier of daar wel of niet verplicht op straffe van wel of geen boete, het is allemaal lekker duidelijk. Maar we zijn gelukkig nog goed gezond en dat is het voornaamste!