Ik wil weer zingen!

Ik kan helemaal niet zingen, laat ik daarmee beginnen. De juffrouw van de eerste klas zei ooit tegen mij: “Jij bromt! Zing maar niet mee met het kerstfeest. Doe maar een beetje mee met je mond.” Nog niemand had in die tijd van playbacken gehoord, maar ik vermoed dat ik het heb uitgevonden. We kregen bij de uitvoering – hoogstwaarschijnlijk mijn eerste op het podium – een ovationeel applaus van de aanwezige ouders en grootouders. De juf straalde van oor tot oor, maar bij mij ging het klappen mijn ene oor in en het kwam het andere weer uit. Realiseerde de juf zich wel dat ze haar succes aan mij te danken had? Zou ik immers hebben meegezongen, dan had ze dat applaus wel op haar buik kunnen schrijven. Verder kon ik trouwens lezen en schrijven met de juf, die twee vakken heb ik in ieder geval van haar geleerd en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. Mijn bromstem is gedurende mijn schooltijd steeds een beetje blijven zingen. Het leek wel of de juf het had doorverteld aan de meesters na haar, want ik werd nooit gevraagd bij welk koortje dan ook, laat staan als solist. Bij de opleiding voor onderwijzer in Zwolle zei de muziekleraar me voor het eerst dat ik een mooie stem had. Dat had ik nog nooit eerder gehoord. Meende hij dat nou serieus? Ik kreeg er een brok van in mijn keel. Bij het volgende lied was de leraar daardoor al wat minder enthousiast. In plaats van een 8 werd het toch een 7 op mijn cijferlijst. Ik herinner me verder nog dat de goede man ons het Zwolse volkslied aanleerde. Daarin kwamen de regels ‘ik doe niet graag zo raar in het volle openbaar’ voor. Die twee regels zijn altijd een beetje op mij van toepassing gebleven. Wat niet wil zeggen dat ik niet van zingen hou. Ik kan er enorm van genieten! En dan hoor je nou dat je met zingen na hoesten en handen schudden het snelst het coronavirus kunt verspreiden… Uit volle borst zingen is er dus even niet bij. Festivals, voetbalstadions, kerken, ze kregen het allemaal voor hun kiezen... Ach, ik ben niet degene die het hardst getroffen is. Ik zing mijn tijd wel uit, zullen we maar zeggen. Maar ik mis het wel! Voorlopig zing ik alleen als ik onder de douche sta. In overleg met de familie is dat overigens uitsluitend als er verder niemand thuis is. In de richtlijnen van het RIVM heb ik er niets over gelezen, dus Jaap van Dissel zal het ook wel goed vinden. Maar wat snak ik naar het moment dat ik weer mag zingen in het volle openbaar! Ik ben nog nooit bij een concert van Normaal geweest, maar mochten Bennie Jolink en consorten hier ooit nog een keer toe besluiten, dan ben ik de eerste die een kaartje gaat kopen en ik zing op de eerste rij uit volle borst mee. Alles beter dan ‘dat nieuwe normaal’. Maar ja, wat gaat Rutte op zijn eerstvolgende persconferentie waarschijnlijk weer zeggen? “Nog even volhouden, mensen!”