Belangenverstrengeling

We zijn het in Nederland steeds vaker met elkaar oneens. En om het geheel een beetje overzichtelijk te houden, komt er dan weer een politieke partij bij. Hoeveel zijn het er intussen al wel niet? Vroeger had je in Nederland twee partijen die met elkaar een ruime meerderheid in het parlement hadden en zodoende met elkaar konden regeren. Tegenwoordig heb je al vier partijen nodig en die komen niet eens verder dan een uiterst krappe meerderheid in de Tweede Kamer. In Zeewolde heb je eveneens vier partijen die met elkaar een coalitie vormen en de wethouders leveren. Die partijen hebben een heel andere achterban en ook flink van elkaar verschillende belangen. Bij onderhandelingen om tot een nieuw college te komen neemt elke partij haar eigen belangen mee. Niet alle belangen halen de eindstreep. Soms moet er water bij de wijn worden gedaan. Het is geven en het is nemen. Je moet als politicus uiteraard niet te veel geven. In dat geval heb je wat uit te leggen aan je kiezers, want die had je immers iets beloofd. En je zult wel een beetje geloofwaardig moeten blijven, anders kun je het bij de volgende verkiezingen wel schudden. Toch ontkom je er niet aan het ene belang zwaarder te wegen dan het andere. Als jij nu met dit onderwerp met mij meestemt, stem ik met dat andere onderwerp met jou mee. Om iets voor elkaar te krijgen moet je dus een beetje spelen met belangen. Dat zou je zelfs het verstrengelen van belangen kunnen noemen. Is dat erg? Welnee. Wethouders en raadsleden zijn net gewone mensen. In het dagelijkse leven gaat het toch net zo? Zelfs veel huwelijken worden op deze manier in stand gehouden. Maar…, je kunt natuurlijk te ver gaan. Is dat gebeurd in de Zeewolder politiek? Zeg het maar! Erik van de Beld van de ChristenUnie kwam in ieder geval ineens in de schijnwerpers te staan. Erik gelooft ergens in en gaat daarvoor. Duurzaamheid zit in z’n genen, dat is zijn drive, daar is hij de hele dag mee bezig. Misschien is hij wat al te enthousiast geweest. Maar hij heeft zichzelf niet verrijkt, hij heeft geen greep in de kas gedaan en hij heeft z’n schoonmoeder ook niet geknuffeld. Hij had met zijn ‘groene’ achtergrond, dat is ondertussen wel duidelijk, geen fractiewoordvoerder moeten zijn bij een onderwerp dat met tien stemmen voor en negen tegen werd aangenomen. Als het veertien om vijf was geweest, zou geen haan ernaar hebben gekraaid. Neemt niet weg dat het goed is dat er een extern onderzoek naar het besluitvormingsproces in kwestie komt. Al was het alleen maar om te zien hoe zoiets nu in de praktijk gaat. Erik van de Beld is slechts een schakeltje in het grote geheel en het kan uiterst verhelderend zijn om te onderzoeken hoe dat grote geheel eruitziet.