“En?”, vraag ik in de online-les aan een leuke vierde klas. Van de 26 leerlingen zijn er maar negen online gekomen. De rest is vast de tijd vergeten omdat ze een wiskundig probleem aan het oplossen waren.
Maar deze negen zijn gemotiveerd, al is de sfeer wat timide. Dus vraag ik: “En, nog wat leuks of bijzonders te melden?”
Er komt een verhaal over een opa die nog op de IC ligt. Er komt wat gemopper over ergernissen aan ruziemakende ouders. Eéntje vertelt hoe leuk het is om weer te mogen sporten.
En dan doet één van de meiden haar microfoon open en zegt: “Ja mevrouw, ik heb ook nog iets leuks.” Het blijft even stil, alsof ze de spanning op wil laten lopen… Dan gaat ze verder: “Ik ben verliefd!”
Opeens gooien meer leerlingen hun microfoons open: “Op wie?”, willen ze allemaal weten.
“Ja, dat is nog geheim.”
Er wordt wat gelachen en ze gissen wat.
“Hij weet het zelf nog niet”, lacht ze.
Geweldig, zo’n meisje die met haar enthousiasme de groep activeert! Haar verliefdheid waait als het ware door het scherm heen als een aanstekelijk zomerwindje.
“Hoezo weet hij het nog niet?”
Ze lacht: “Ja, jullie vinden mij zo bijdehand hè?. Maar nu weet ik mooi niet hoe ik het aan moet pakken.”
De tips zijn niet van de lucht: “Wat houd je tegen om het niet gewoon tegen hem te zeggen?”
“Nou, ik ben bang dat hij me niks vindt.”
Dat zo’n enthousiast kind, dat nergens bang voor lijkt te zijn, zo onzeker kan zijn.
“Gewoon appen voor een date en het hem dan zeggen”, is de conclusie.
En ik voeg er nog aan toe: “En stel dat hij je niet leuk vindt? Wat dan nog… dan ben je toch heerlijk verliefd in deze corona tijd. Dan heb je genoten van je verliefdheid en zie je deze minder-plezierige tijd toch door een fantastische roze bril.
En dan heb je je hoofd ook niet hoeven breken over het zoen-dilemma. Want hoe je dat had moeten doen op anderhalve meter afstand!”