“Ik kom u dag-zeggen.” Een knappe meid met een te wit gezicht staat voor mijn neus. Ik had haar in havo 4 dit jaar.
“Dag-zeggen?”, reageer ik verbaasd, “hoezo?”
“We gaan weg.” Ik vind het apart, want dit soort dingen lees ik meestal wel in Magister. Ze kijkt wat wazig naar buiten en ik voel dat ze om een praatje verlegen zit.
“Kom even zitten”, nodig ik haar uit.
En dan vertelt ze dat ze mee moet. Naar Groningen. Haar ouders zijn uit elkaar. Nog maar drie maanden geleden. Vader werkt op de vrachtwagen. Daar kan ze niet wonen. Dus moet ze met moeder mee. Naar haar nieuwe vriend. Vriend met twee kinderen.
Dan komen de tranen. Haar mascara loopt door. “Ik heb hier mijn leven toch?” “Iedereen zegt ‘fijne vakantie’ en gaat lekker weg. Ik moet verhuizen. En na de zomer naar een nieuwe school.”
Ik wil haar zeggen dat ze vast nieuwe vriendinnen maakt. Dat die school heel leuk is. Maar voor nu helpt het haar niet.
Ze heeft al vriendinnen. Al een leuke school. Een leuk thuis.
Alles, alles wordt anders. Midden in haar pubertijd.
Want haar moeder is verliefd.
Ik wil altijd overal oplossingen voor aandragen en ook nu bedenk ik koortsachtig wat ik kan doen. Zou ze niet bij een vriendin kunnen gaan wonen en in de weekenden naar haar moeder? Ja, dat zou handig zijn. Wordt moeder tenminste niet gestoord op haar roze wolk….
Ik hou toch maar mijn mond. Ze zal het zelf allemaal allang bedacht hebben.
Ik loop om de tafel heen en geef haar een stevige hug. Ik krabbel mijn 06 op een papiertje. “Als je ’t leuk vindt, app je dan een keer hoe het met je gaat? En kom nog eens buurten!”
Tot ziens lieve meid.