Laatste dag voor de vakantie. Ik zit voor m’n laptop. Aan de eetkamertafel, want boven zijn alle kamers bezet door een bellende echtgenoot en kinderen die online hun lessen volgen (of stiekem spelletjes spelen).
Zodoende geef ik beneden les. De komende drie uur komen er nog vijf klassen online. Ik heb m’n lessen goed voorbereid.
De eerste les is een havo4 klas. In de bovenbouw zijn ze niet verplicht om de lessen te volgen. Meestal komt twee-derde online. Maar nu blijft ‘t stil. Zit ik daar met m’n goeie gedrag. Met m’n eigen gezicht groot in beeld voor me. Zouden ze denken dat de vakantie al begonnen is? Niemand in m’n les.
Na tien minuten hoor ik geritsel. Ik zie een naam op m’n scherm verschijnen. Aha, leerling nummer een. “Hé, gezellig dat je in de les komt”, reageer ik. “Ja” hoor ik een slaperige stem “even horen of u wat zinnigs te melden had.”
“Je bent de enige.” Gelach.
“Doe je camera even aan”, zeg ik, “het praat zo knullig tegen een zwart scherm.” “Weet u ‘t zeker, ik kom net uit bed.”
Weer geritsel en daar staat een knul, haren in de war, nog geen shirt aan. Een scheve grijns.
“Nou, ik wilde u eigenlijk vragen, moeten we nog wat inleveren bij u?”
Nu verschijnt er bij mij een scheve grijns, want ik vertel hem, alsof het doodnormaal is dat ik mijn les uitleg aan iemand die in z’n onderbroek staat, dat de inleverdatum vandaag is.
Ik hoor wat vaag gemompel doordat er inmiddels ontbijt in z’n mond zit en begrijp dat hij nog moet beginnen aan z’n werkstuk. Ik vertel ‘m hoe de opdracht in elkaar zit. En na een tijdje belooft hij dat de opdracht vanavond laat binnen is. Met een: “Ik ga me aankleden en verder eten” neemt hij afscheid. De les is bijna om. De andere 28 slapen nog denk ik.
In de laatste minuut komt er nog een online. “Mevrouw, ik ben onderweg.” Ik hoor een vogel en gehijg. “Kijk”, zegt hij, “ik zit op de fiets.” Ik zie weer een hoofd met warrige haren, maar nu met een blauwe lucht erachter. “Ik moest boodschappen halen voor mijn opa, maar het duurde lang bij de Lidle, dus ik ben te laat, maar wilde nog even goeie vakantie wensen, maar ‘k ga hangen, want ik mag niet bellen op de fiets.” En weg is hij. Wat een bizarre les.
M’n tweede les begint. Ik klik op ‘deelnemen’ en zie opgelucht dat hier al 28 leerlingen online zijn. Gelukkig.
‘s Avonds voor ‘t slapen gaan kijk ik op m’n laptop om te zien of er nog opdrachten binnen zijn gekomen. En zie daar. Het is ‘m gelukt.
Raar volk die pubers. Wel leuk!