Tien voor half 10. Ik zit er klaar voor. Over een paar minuten is mijn eerste klas online. Ik ben er gewoon een beetje zenuwachtig van.
De eerste week gaven we huiswerk op en begeleidden we de leerlingen via mail of telefoon. Maar dat bleek niet te werken. Dus de tweede week gaan de lessen via Microsoft Teams. Dan krijg je de hele klas gewoon, hup, op je scherm. Onze ICT-afdeling deed een turbo-klus en zette alles voor ons, docenten klaar. Nu hoeven we alleen maar les te geven.
Zeiden ze.
Dat ‘alleen maar’ is bij mij niet ‘alleen maar’.
Ik wil eerst oefenen met zo’n programma: je moet een klas uitnodigen. Pas dan hebben zij jouw les in hun agenda. Je moet het een en ander aanklikken, uitzetten en aanzetten. Pfff.
Eerst eens oefenen met een collega. Dan met acht tegelijk. Het werkt!
Dus daar zit ik dan. Les voorbereid. Handleiding in de buurt. Kop thee erbij. Gekamde haren. En nu maar hopen dat die leerlingen daadwerkelijk inloggen. En ja hoor. Daar komen ze. Er klinkt opeens een gekakel uit mijn laptop: “Hé mevrouw, u hier!”, “Haha”, “Niet ziek mevrouw?”
Ik zie de leerlingen aan hun bureau zitten. Of op de bank hangen. Ik zie streepjesbehang, knuffelberen op een boekenplank, nieuwsgierig meekijkende moeders en natuurlijk de leerling zelf. Ik vind het leuk om ze weer even te zien. ‘k Heb ze best gemist. Het voelde vorige week alsof ze het water in moesten maar nog niet goed konden zwemmen. Je loopt zo’n jaar een stukje met ze op; en ineens lijk je ze kwijt.
Ze vertellen me dat het goed gaat. Dat het toch handig is als ze hun huiswerk bijhouden. Sommigen lopen vast in het plannen en vragen of ze morgen met me mogen videobellen. Ze zijn allemaal gezond.
Na een half uur staat de volgende les klaar. Ik zeg ze gedag.
Ik ren even naar boven om te kijken hoe het met mijn eigen kinderen gaat, doe de deur open voor een pakketje, zoek snel mijn oortjes omdat de buurman begint te boren en verwelkom de volgende klas.
Hoe wonderlijk dit digitale lesgeven ook gaat; ik hoop dat alles snel weer gewoon is.