Ik zit een middagje in het zwembad op de Eemhof. Het is hier warm. Niemand bekommert zich hier over storm of corona. Iedereen plast en spuugt gezellig in hetzelfde water. Ik ben niet zo’n zwemmer en zit wat schoolmail te beantwoorden.
De eerste mail is van een leerling. Of ik wat kan doen aan de docent Engels, want zij kan niet uitleggen. Ik grinnik. Tuurlijk; je mentor kan alles fixen.
Daarna een aantal mailtjes van collega’s en wat ouders. Ik werk lekker door. Af en toe een voedermoment voor m’n kids.
Dan stuit ik op een mail van een ouder. Een terechtwijzing. Dat ik onzorgvuldig met leerlingen omga. Hoe ik het in mijn hoofd haal om bepaalde activiteiten te plannen. Dat ik geen respect toon voor de vrijheid van leerlingen.
Ik krijg het er heet van. En ben me van geen kwaad bewust. Ja, ik heb wat activiteiten georganiseerd. Maar die waren vrijwillig.
Mijn man zou zeggen: “Joh, als je er zeker van bent dat ‘t niet terecht is, druk dan snel op delete.”
Maar bij mij werkt dat anders. Ik word er naar van als er zulke felle woorden klinken aan mijn adres. En denk er tijden over na. Waarom kon deze meneer het me niet fatsoenlijk vragen?
Het lompe schrijf-maar-van-je-af gedrag. Op facebook is het soms bizar dat het lachwekkend is. Maar dit vind ik niet om te lachen. Dit gaat over iets wat ik met passie doe. En dan doen harde woorden zeer.
Ik plons toch maar het water in zo... kan ik even afkoelen.