Een hele nacht opblijven voor het goede doel. “Of ik mee wilde doen”. “Ja, alle derde klassers lieten zich sponsoren voor de lesnacht en zo worden kinderen geholpen in een ver-weg-land. Dan kunnen zij daar ook naar school”. Ik zou dan een paar workshops moeten geven. Om ze wakker te houden.
Ik zei ja. Maar moet op de dag zelf, na een volle dag, wel even slikken als ik de auto weer in moet om op dit tijdstip nog naar school te gaan. Als ik de school binnenkom hangt er een andere sfeer. Het is donker buiten. Ik open mijn lokaal en er stormen vijftien leerlingen achter me aan naar binnen; hyperactieve enthousiaste pubers die ik een uur mag vermaken. Het lukt. Ik had dan ook iets leuks voor ze bedacht en gelukkig slaat het aan. Na twee workshops is er pauze.
IJverige collega’s hebben fruitspiesjes, koekjes en broodjes knakworst gemaakt en een sport-collega zweept een groep van veertig leerlingen op tot dansen. Het lukt hem zowaar om ze een strak uitziende dans te laten uitvoeren.
Dan zie ik een paar atheneum-5 leerlingen binnenkomen. “Huh, jullie hier?” reageer ik. “Ja, we komen even helpen.” Ze duiken de gymzaal in met zo’n veertig leerlingen in hun gevolg. Wat een kanjers.
Naast me ontwaar ik vier bejaarde dames die net een fruitspies nuttigen; “we hebben al twee workshops bridge gegeven”, vertellen ze me met hun mond vol. Allemaal voor het goede doel.
Vol verbazing over al deze aanstekelijke, nachtelijke bedrijvigheid wandel ik om 00.20 uur de school uit. Zij mogen nog een paar uur opblijven tot het 8.00 uur is en mijn wekker weer gaat. Het gaat ze vast lukken!
Deze avond geeft me een glimlach. Symbool voor een samenleving waar jongeren mét dromen bijdragen aan de toekomst van jongeren zónder dromen.
Het nieuws over messen op school, Aboutaleb en boetes is even heel ver weg.