Beste mevrouw Edith Hooge. Ik ben docent, en wil u graag iets vragen.
Ik las dat u voorzitter bent van het adviesorgaan Onderwijsraad. Uw naam staat onder het idee. Het idee om langere schooldagen in te roosteren in het nieuwe schooljaar. U wilt de leerachterstanden zo wegwerken die ontstaan zijn door de coronatijd.
Het is vooral voor leerlingen met een onveilige thuissituatie zegt u. Die lessen kunnen dan gegeven worden, zo lees ik ook, door zzp’ers met toepasbare ervaring. Na schooltijd.
Het moet me van het hart dat ik het wel sneu vind voor deze leerlingen. Je zult er maar uitgepikt worden: “Jij hebt een veilige thuissituatie, en jij een onveilige. Dus dan blijf jij komende maand elke dag anderhalf uur langer op school. Voor je eigen bestwil natuurlijk.
Nee, sorry kind, de docent ken je niet. Dat is een zzp’er. Nee, ik snap ook niet zo goed waarom die, met al dat lerarentekort, al niet in het onderwijs werkte. Ja, ik snap dat het natuurlijk fijner en veiliger voelt met je eigen docent, maar je bent het wel gewend om in een onveilige situatie te verkeren. En nee, het geeft niets dat nu al je vriendjes over jouw thuissituatie weten.
Ja, het is wel rot dat iedereen aan het einde van de dag dan naar huis mag, en jij niet. Maar ja, bij jou thuis was het toch niet zo veilig. Dan kun je maar beter aan je leerachterstand werken”.
En u had ook bedacht dat de vakantie wel ingekort kon worden. Is meer en langer beter voor de kinderen?
Ik vraag me af of die twee weken dat de leerlingen eerder naar school moeten ook opgevuld worden door een zzp’er met toepasbare ervaring? Of moeten de docenten en ouders dit opvullen.
Die docenten en ouders hebben de afgelopen tijd hard gewerkt om het allemaal draaiende te houden.
Heeft u dat gezien, mevrouw Hooge? Ik nodig u uit om een dagje mee te lopen hier in ons fijne dorp. Op anderhalve meter afstand natuurlijk.
Dan beginnen we met de mooie werkstukken op de ramen van de scholen. Zo lief! En daarna schuiven we aan bij een paar thuislerende kinderen. Die zoomen heel wat af. Hun juf voor de camera. De juf die zich in tweeën splitst om haar eigen peuter bezig te houden en tegelijkertijd les te geven. Elke dag huiswerk opgevend, digitaal controlerend, stimulerend, met een opbeurend telefoontje of een lief berichtje.
Dan liet ik u de bosjes tulpen zien die er rondgebracht zijn door juffen en meesters aan ouders. Als blijk van dank voor hun thuisonderwijs.
Dan nam ik u mee naar die juf die dertig poppetjes knoopte als cadeautje voor haar leerlingen.
Ik liet u de mailwisselingen zien tussen ouders en docenten over opa’s en oma’s die op een IC liggen. Wat een betrokkenheid bij het verdriet in die gezinnen; en een meeleven bij de tranen van hun leerlingen.
Dan liet ik die vlog zien van die meester waar ik als moeder een brok van in mijn keel kreeg. En al die toffe vlogs en blogs van meesters en juffen. En dan liet ik u werkstukken zien die brugklassers online maakten. Dan showde ik u planningen van 16-jarige pubers die keurig doorwerkten en via Teams lessen volgden.
Natuurlijk zijn er leerlingen bij wie het niet zo goed is verlopen. Die speelden. Gingen gamen en netflixen. Of hadden geen iPad of laptop.
Maar moeten zíj dan nablijven of een korte vakantie krijgen? Dat voelt als straf.
Wij hebben in Nederland ons stinkende best gedaan mevrouw Hooge. Ik dacht dat er in de Onderwijsraad hele wijze mensen zaten. En dat bent u vast. Maar dit is volgens mij niet zo’n goed plan. Wilt u er nog eens over nadenken?
Hartelijke groet van een bezorgde docent uit Zeewolde.