“Staat dat PWS voor een soort van ‘post menstruaal syndroom’ ofzo?“, hoor ik. Nee, het staat voor ‘Profiel Werk Stuk’. Ik moet zeggen... het heeft wél iets met die veronderstelling te maken, want het is een hele bevalling om zo’n Profiel Werkstuk te maken. Als docent kun je, als een leerling je daarvoor vraagt, begeleider worden van een PWS-schrijvende leerling. Hun werkstuk gaat dan over iets van jouw vak. Je moet ze dan bijsturen, kritische noten plaatsen en beoordelen. Maar bij mij werkt het op de één of andere manier altijd net even anders. Ik krijg vaak een aantal enthousiaste leerlingen. Sommigen werken alleen, anderen in duo’s. Ze komen met prachtige, veel te brede onderwerpen. Ik help ze kaderen. En dan gaan ze vrolijk op weg. Maar al snel stranden ze.
Er staat 90 uur aan werktijd voor een PWS. En ik voel me, om in de bevallingstermen te blijven, tijdens die 90 uur net een verloskundige, zwangerschapscoach en kraamhulp inéén. Ik puf en steun keurig mee. Ik moedig ze aan, app ze om ze te herinneren aan deadlines, enquêtes en afspraken. En neem zelfs hun stress over… waar de bewuste PWS-er zelf helemáál geen last van schijnt te hebben en me verzekert: “Komt wel goed”.
Eén baby floepte net uit m’n printer. Die ga ik lezen deze vakantie. De anderen moeten op de uitgerekende datum binnen zijn. Over precies een week. Overtijd mag niet. ‘k Zal ze zo nog even appen. Volgend jaar maar eens geen PWS-ers. Scheelt een hoop gedoe.
Ik blader even door het al ingeleverde PWS en kijk in hun voor- en nawoord (die vind ik vaak het leukst) en lees in het slot: “We bedanken onze lerares voor haar hulp bij ons PWS – zonder haar was dit nooit afgekomen.” De schatjes. Ach, laat ik er volgend jaar toch maar weer een paar adopteren.